Voicemail

Vol vertrouwen zouden wij samen varen,
nagenieten van het gegeven leven,
de avondzon bereiken, uren staren
Je beeld liet mij achter, heeft mij vergeten

Had ik die fles van Jim Croce maar, waarin
ik eindeloze seconden kan sparen
Op je voicemail van lang verleden jaren,
lacht jouw stem, ‘het is met mij, maar niet echt nu’

Waar water valt wordt geen droogte verwacht
Hier sluiten de gaten, trekken rimpels glad,
verkreukelt de huid, vergrijzen de dagen
Waar jij ging kan ik slechts dromend komen, maar

als ik onze kinderen voorbij zie gaan,
zie ik in hen het bewijs van jouw bestaan.

Jan Bulsink

de tweede keer voor het eerst

Dat jij mij voor je heengaan zeggen kon
dat leven na jou ook weer leven heet,
mij wees op ’t altijd schijnen van de zon
‘k mij van jouw liefde zeker weet,

dat bloemen in jouw zand gestoken staan
zonder wortels weerstand biedend aan verdriet,
dat jij zei dat ik door moest gaan
het hielp me, maar het helpt nu niet

Naast haar ontwaakt in mij de geile lust
ik voel me naakt als toen de eerste keer
Met in mijn hoofd jouw dood word ik gekust
en zegt zij zacht, ‘beleef het leven weer’

Warm en moe, het lijf tevreden en voldaan
noem ik haar ‘lief, m’n schat’ en zeg jouw naam

Jan Bulsink

ik ben waar ik niet blijf

Ik ben waar ik denk, maar mijn hoofd slaapt te graag.
Stofjes dwarrelen hier neer, stukjes van mij,
alles is er maar de muren passen krap,
kasten wringen teveel, ze gaan verstopt,
die er naast staat is weg, kan ik niet zoeken
Mijn tafel is eenzaam met minder stoelen
is de weg kwijt, ik ben dus niet te vinden,
toch beweegt mijn vinger nog. Ik ben niet dood,
binnen in mijn kop klinkt vaag. Nieuwe foto’s
wil ik nemen om te ont-ouden, jonger
moet ik zijn, in mij meer het meisje dansen

Mijn hoofd slaapt een rare droom, een nare dag
dimensie heb ik, dus ben ik hier niet daar
Ik krab een deur in de muur, mag ik erdoor

Jan Bulsink

Hangende herinnering

je jas hangt in de gang
alsof alles nog is zoals het was
je geur, losse haren die bleven haken in je kraag
een gebruikt papieren zakdoekje met snot in jouw zak
en een verkleefd pakje Fisherman’s Friend
mijn god waar ben je, waar bleef je
beweeg je nog daar in het donker

Jan Bulsink

​Jan Bulsink schreef als twaalfjarige zijn eerste liedje. In de ruim vijftig jaar daarna vloeiden uit zijn pen onder meer vijf musicals, enkele tv-scenario’s en theaterstukken en talloze nieuwe liedjes. Na Het verloren ei, een kinder­boek dat hij in 2018 uitgaf, publiceerde hij in 2019 zijn eerste bundel poëzie: De keuze voor zonwering (Leeuwenhof). Op dit moment legt hij de laatste hand aan een roman, plannen voor een nieuwe grote musical kriebelen. Het verhaal moet eruit.

Sinds najaar 2019 organiseert hij samen met Jolies Heij elke vierde maandag van de maand podium Dichters spreken ’t AmersWoord bij Vyssotski in de Lieve Vrouwe­straat in Amersfoort. Zelf is hij te vinden op de podia in heel Nederland.

© Jan Bulsink (2020) voor tekst en beeld op deze pagina.