renovatie
ik zag de tand des tijds verscholen zichtbaar
kon ongezien de zalen van mijn ziel verkennen
de woning van mijn huid was als een muur gevallen
ik was verveld tot krassen groeven paden
wat onderweg nog bij mij was bleek niet meer te bestaan
misschien had ik het als ballast afgeschud en
had het vergeten de schade overbloeid
in de jaarringen van mijn stam zag ik alle aanslagen van de tijd
de littekens vertelden dat ik het was dat het geen ander kon zijn
onder de kalk alle restauraties tegen het verval
om de schijn van eeuwigheid te veinzen
in een oogopslag overzag ik de levenslange tijd en
beloofde het onbegonnen werk nog af te maken
straks ga ik slapen droom ik mezelf weer nieuw
Luuk den Hartog
stroomopwaarts
nooit zag ik hem zwemmen
nu rust hij als mijn vader
drijvend op een waterbed
onder een golvend wit laken
als in een gipsplaat gegoten
op de kamer leek het al nacht
lantaarnlicht streek over zijn botten
het wachten op de dag zou nog lang duren
buiten het geluid van trekvogels
die overvlogen weg van de winter
straks zal het bed scheuren en
vecht hij zich als een oude vrucht
stroomopwaarts terug naar zijn moeder
die zal hem weer zwemmen leren
momenten verderop
meen ik mezelf te zien
een stem zegt dat ik plaats mag nemen
op zijn schoot
Luuk den Hartog
stenen verlossen
bij het beeld ‘prinsessen’ van Adri Verhoeven
en de steen baarde twee kinderen
omdat iemand dat wilde leefden ze
hij had de embryo’s gezien ingeklemd
dus bevrijdde hij hen de steen schonk hem zijn hart
de kinderen rolden uit de kluis klaar om te gaan zwerven
de beeldhouwer is een verlosser een vroedvrouw
ze waren er eerder dan de mensen
eerder dan kleitabletten en berenvellen
ze reisden langs vulkanen en rivieren
eeuwenlang in een onzichtbare traagheid
dwaalden ze door de tijd om ergens te
blijven waar het landschap hen wilde ontvangen
als ik er al jaren jaren niet meer ben
zullen de stenen ouder maar dezelfde zijn
weer ziet iemand in een steen het nageslacht
als verlosser zal hij de barensnood verlichten
en nieuw leven vrijuit laten ademen
en de steen baarde een beeld
Luuk den Hartog
oude vrouw in Kirgizië
het licht heeft in mijn huid geploegd
en is er blijven wonen jarenlang
het is zelfs nooit meer weggegaan
werd langzaam tot een tijdgenoot
als je wil weten wie ik ben kijk
dit zijn mijn handen gerimpelde
hectaren om in te dwalen
kronkelwegen naar het einde
toen ik nog leefde zonder horizon
sjouwde ik stenen naar de muur huizenhoog
voor hele dorpen bakte ik het brood
streelde man en kind in duizendvoud
nu ben ik alleen met boom en schaduw
nu zijn ook de muren aan hun eind
nu zonder paarden om me heen
nu wacht ik hier tot aan de avond
dus jij bent een fotograaf
jij gaat over licht en tijd
straks even voor het middaguur
vraag ik jou mij op te nemen
daarna begint mijn eeuwigheid
Luuk den Hartog
Luuk den Hartog (1949) uit Nuenen houdt zich naast het schrijven van gedichten vooral bezig met fotografie. Hij zegt erover: ‟De verstilling, de continue aan- en afwezigheid van de tijd, is herkenbaar in mijn foto’s. De beelden lijken eeuwigheidswaarde na te streven; ze willen het opnemen tegen het vergeten en ze kunnen slecht tegen hun verlies.” Den Hartog is in het bijzonder de fotograaf achter Poëzie Verbeeld #2, een uitgave van de PoëzieClub Eindhoven, waarvoor zo’n 70 dichters samen circa 125 gedichten hebben aangereikt die alle door Luuk den Hartog van beeld werden voorzien. Voor meer informatie over (en voorbeelden van) zijn werk bezoekt u Den Hartogs Flickr-site, voor meer informatie over de bundel Poëzie Verbeeld #2 kijkt u hier op onze site.
© Luuk den Hartog (2021) voor tekst en fotografie op deze pagina.
