Het eiland van verlangen
Vrij naar het gedicht The Lake Isle of Innisfree, van de Ierse dichter William Butler Yeats (1865-1939)
Ik zal opstaan en gaan nu, en gaan naar het eiland
waar een hut is gebouwd van strandjuttershout en steen
dicht bij de geur van de zee en het goudgele zand
ik woon daar alleen met witte meeuwen om me heen
Ik zal weer vrede vinden, want de zee ademt rust
rust omhuld door nevelsluiers in de morgenstond
glinstering ’s nachts, nadat de zon de zee heeft gekust
’s avonds krijg ik aanloop van een droef-ogende hond
Ik zal opstaan en gaan nu, want altijd, dag en nacht
hoor ik en draag ik een zacht geruis met me mee
als ik sta op een stoep of op de brug van een gracht
hoor ik diep in mijn hart, de roep van de ruisende zee
Max Violier
Proberen de allergrootsten te overtreffen, dat is een beproefde (en effectieve) manier om zelf als dichter te groeien, beter te worden, echt goed te worden. Max Violier laat zich hier in zijn gedicht Het eiland van verlangen inspireren door The Lake Isle of Innisfree van de Ierse dichter William Butler Yeats (1865-1939), hier op een foto uit 1933. Yeats kreeg in 1923 de Nobelprijs voor literatuur. De tekst van The Lake Isle of Innisfree vindt u hier (wikisource).
