We staan er gekleurd op
De herfst knaagt en rammelt aan onze botten
een felle wind jaagt ons op en om de oren
een vlammend vuur laait op in ’t bloed
nog éénmaal voelt het als herboren
Zoals ook de bladeren aan de bomen
goudgeel – oranje – rood – opvlammen
daarna loslaten en verdorren in grijs
soms zilverwit, als spinrag in de morgen
Afgevallen blad wordt door een harde wind
opgehoopt en in een dooie hoek gedreven
om daar zielloos te vergaan
Zo neemt de tijd afscheid van een mooie zomer
en ook wij staan er gekleurd en verkleurd op
we hebben de gouden zon in onze armen gehad
een bleke herfstzon zal ons nog wat verwarmen
Om dan zomaar in een stille winter weg te waaien
een bevrijde ziel die naar zijn bestemming vliegt
de wind die ons wiegt naar de eeuwige lente
Max Violier
© Max Violier 2021, voor het gedicht. Foto: Image by Mikes-Photography from Pixabay
(free for commercial use, no attribution required): Link.
