Op goed gevoel
– een eindejaarsbeschouwing
Introïtus
Lees van een zin van leven om te begrijpen wat er in dit leven toe doet. Ik noteer het in negen gangen als een vademecum. Negen jaar deed ik erover om deze tekst tot stand te laten komen. Met een voorzichtige verwijzing naar Dante’s Divina Commedia: via het rijk Inferno (de Hel) bereik je in negen gangen de Louteringsberg om via het Purgatorio op te stijgen naar de Hemel (Paradiso). Natuurlijk dat alles en allemaal voor wat het waard is om ervan te willen en kunnen smullen.
Voor burgers, denkers en makers
In deze tekst is sprake van de drie-eenheid ziel, geest en verstand. Wie durft, heeft lef mee te gaan op de reis in zichzelf en is bereid zich open te stellen voor het onbekende, het onbegrijpelijke, voor het mysterie Mens. Ja, wie durft, die begeeft zich op het pad van dolen en dwalen, opvliegingen en overstijgingen en ontdekt dat het allemaal gaat om de geestesvervoering van de beleving zelf met hart en ziel.
De geest pendelt heel wat op en neer tussen brein en anima. Geest en ziel laten zich weinig gelegen liggen aan wat het brein ervan vindt. Zie de ziel eens als God, als alles wat voor het onbekende oer staat. Dan is de zoon de boodschapper van God. De geest, de heilige geest is de bemiddelaar tussen beiden. Bedenk wel dat de geest niet zichtbaar is, zich niet laat benoemen. De geest is geen fantoom, maar is transcendentie, een onzichtbare belevenis.
Met de altijd vaardige geest verkeren we dus volledig in de geesteswereld van ons oerzijn. Kies daarvoor het beeld van de kern van de vulkaan. Grommend, bulderend, spugend, vonkend, stomend, suizend, juichend, stuivend, ronkend, boerend, bonkend. Ja zoiets, zal ik maar schrijven. Dat is niet verkeerd. Er zit dus toch een ‘werkende schoorsteen’ in ons allen, burgers, denkers en makers. Reis daarom nu maar af naar een gebied dat geen equivalent genoemd kan worden van ‘de of onze maatschappij’. Laat even toe dat de grote placeboverstrekker Vanitas zijn symbolen van verwatenheid zichtbaar en achteloos aan ieders brein om niet gunt. Vanitas is het elixer waarin wij burgers gedachteloos en onbeschaafd willen zwelgen. IJdelheid troef.
In dat besef zal de geest je pas echt vaardig maken af te reizen naar je ziel om die, al is het misschien maar voor even, te willen ervaren of misschien zelfs ook wel je ziel een beetje te willen begrijpen. Zo ja, neem dan die ervaring, dat begrip mee naar onze breinige wereld, waar de burgerij met zijn maatschappij zetelt en heerst.
We zijn nu aangekomen in het oord, waar de ars in artibus en scientia in scientibus (vert. ‘weet je wel’) zou moeten floreren, maar slechts mag gedijen op de aangekorste randen van de stronthoop. Immers de kunstenaar, de wetenschapper, leeft van zijn geest, die de reiservaring van zijn geest naar zijn ziel teruggeeft aan ons verstand. Althans voor wie wil kijken, luisteren, horen, lezen wat de ziel de kunstenaarsgeest heeft verteld. Voor wie innerlijke beschaving als ijkpunt op waarde weet te schatten.
Het verstand van meer dan het gemiddelde van het mensdom en ondanks alle aanwezige intelligentie, wil telkens opnieuw te weinig weten van de schoonheid van dat reizen van de kunstenaarsgeest naar het ongekende land Oersoep, ook wel Ziel genaamd. Daar komt nog bij dat niet eens bedacht wordt dat ieder woont in zijn eigen ‘zielige’ Oersoep.
Wees bereid vast te stellen dat het altijd de hoogste tijd is voor een wereldse boodschap. Sta toe dat u uw geest vanaf nu laat roeren in uw eigen oersoep. Waarschuw uw brein, zodat deze zich tijdig kan uitschakelen. Beleef uw Hoera-moment, want eindelijk is de tijd aangebroken, jazeker, is het de hoogste tijd voor nieuw leven in en met de kunsten en wetenschappen.
Kom op burgers, denkers en makers!
Op goed gevoel!
Marcel van Buijtenen
Nuenen, najaar 2012 – Curacao, voorjaar 2021
(free for commercial use, no attribution required): Link.
