Beeldenstorm
te laat verloor ze de hoop
op een beter verleden,
ze ziet haar ontwortelde toekomst
in naamloze stegen
stampende laarzen
vergruizelen stenen
verbijten zachtheid
verbreken beloftes
eindigen het begin
op lege pleinen
geen verontrustende beelden meer
geen namen van helden die dader bleken
nu verrader heten van
de mensheid in het groot
zij wil degeen’ zijn die over het water loopt
het bloed zijn dat stroomt
klopt in de vaten,
dat verdrinkt in de straten
ruist ‘vergiet mij niet’
kruipt waar het niet gaat
onder de nagel
lege sokkels zullen haar kussen
nu namen zijn verwijderd,
vervangen door rangtelwoorden
het verleden de maat is genomen
goed in fout is hersteld
sust de stad haar tot rust
Jan Bulsink
© Jan Bulsink 2021.
